Ik sta 's ochtends aan de rand van de zee.
Er komt een zeilboot voorbij,
die vertrekt naar de oceaan.
Zij is prachtig, zij is het leven zelf.
Ik kijk haar na, tot zij aan de horizon is verdwenen.
Naast mij zegt iemand: " Zij is weg".
Weg ? Waar naartoe ?
Zij is weg uit mijn blikveld, dat is alles.
Haar mast is nog altijd even hoog.
Haar romp is nog altijd even sterk.
Haar verdwijning uit het blikveld
betreft mij, niet haar.
En juist op dat moment
dat iemand naast mij zegt:
"Zij is weg".
Staat er iemand anders op een ander strand
die blij naar de horizon wijst
en die roept"
"Daar komt ze…!"
